در خبرها آمده است که مفتی بزرگ سعودی «عبدالعزیز آل الشیخ» حوادث تلخی که امسال در مکه رخ داد یکی در سانحه سقوط جرثقیل و دیگر در واقعه غمبار منی را قضا و قدر الهی خوانده است.

ناگفته پیداست که قصد او از این سخنان تبرئه کردن مسئولان سعودی از اتهام سهل انگاری و بی کفایتی و نجات آنها از پیگردهای حقوقی است که متوجه رفتار ایشان در قبال این دو حادثه است. برای همین تاکید می کند که که «هیچ کس در آن نقش نداشت» و اینکه «قضا و قدر اجتناب  ناپذیر است».
برای روشن شدن بیشتر اغراضی که در پشت این سخنان نهفته است نخست نگاهی به پیشینه این توجیه گری ها انداخته سپس باور صحیح به قضا و قدر بازگو می شود تا معلوم شود که آیا با اعتقاد به قضا و قدر الهی باز هم می توان مسئولان وقوع حادثه ای را بی گناه دانست و تمام آنچه واقع شده را یکسره بر عهده و خواست الهی گذاشت؟
نیک نشان دادن ظلم ظالمان و بدی بدکاران آن هم به کمک آیات و روایات و باورهای مذهبی، سابقه ای دیرینه دارد. 
در چنین بستری بود که اندیشه جبرگرایی زاده شد تا مردم باور کنند هر چه بر سر آنان می آید خواست و اراده الهی است و آنها فقط محکوم به این اراده اند و حق ندارند کسی را بازخواست کنند چرا که کسی مقصر نبوده است و اگر کسی هم اعتراضی بکند متهم می شود به اینکه به خدا اعتراض کرده است.